loonronde
Ondernemers zijn bang voor een loonronde in Nederland. Dat bleek uit hun nieuwjaars toespraken en weer uit hun commentaren op de miljoenen nota. Ze vrezen het al anderhalfjaar.

Ze weten dat ze goed zitten met hun loonmatiging. Voor zichzelf halen ze binnen wat er te halen valt.
En verbazen zich dat de loonslaven hun deel van de economische bloei nog steeds niet komen opeisen.

Ondernemers en regering willen ons laten geloven dat er grote economische gevaren opdoemen. Misschien dat de economische groei iets afneemt. Misschien dat de winsten niet meer zo hard stijgen.
Die winsten blijven intussen wel op hoog nivo. Ondernemers proberen iedere smoes om de loonkosten, dus CAO-lonen, nog eens verder uit te knijpen.
Toen er de afgelopen jaren geld als water werd verdiend en de winsten stegen, profiteerden alleen de aandeelhouders en top managers. De CAO- werknemers werden uitgesloten van de toegenomen welvaart.

We moeten steeds begrip hebben en offers brengen.
Voor wie?
De werkende bevolking is er niets wijzer van geworden.

Toegeven?
De bedrijfstop zal je daarvoor dankbaar zijn.
Wie over zich heen laat lopen wordt belazerd.
Zo werkt dat, maar het betaalt niet.

Eis je deel op
dat moeten we zelf doen
gezamenlijk
vastberaden

We hebben alleen te winnen.

20 jaar loonstagnatie
in 1997 weer voor onbepaalde tijd verlengd.
Nu looneisen stellen.
Het kan!

 
ruimte vastleggen
De laatste jaren betalen de bedrijven veel meer aan loonkosten, dan waar de CAO verhoging ze toe verplicht. In 1997 gemiddeld wel 6% 1)
Dus bijna het dubbele van wat de bonden met de werkgevers hebben afgesproken.
Hoe kan dat nou?
De CAO's zijn al 20 jaar bevroren.
Dan moet het zo zijn dat de lonen boven de CAO-schalen heel snel stijgen.
De bedrijven kunnen en willen wel betalen, als je het maar opeist.
Top-managers doen dat zelf ook.
Wat zij kunnen, kunnen wij ook. Want wie produceert nu eigenlijk de economische groei waaruit hogere lonen betaald worden?
Wij toch?

Als de ruimte er is, moet je die meteen vastleggen.

1) ADP/Nedworx sept.'98
 
de verhoudingen zijn zoek

Een gematigde loonsverhoging 1999 van 3½% ? 4)
In wiens belang is dat?
De verhoudingen zijn inderdaad zoek.
___________________________________________________________
1) 4 jaren 93-97 gem. 100% stijging; Volkskrant 250798
2) ADP/Nedworx sept 98
3) CBS sept 98
4) FNV sept 98

 
economische hoogconjunctuur in Nederland
In Nederland zijn er minstens 60 grote ondernemingen, waarvan de top-managers met 1 tot meer dan 3 miljoen gulden per jaar naar huis gaan. Inclusief aandelen-opties, limousine van de zaak, belastingvoordelen en nog eens extra bonussen.

Zo'n inkomen is minstens 10 tot 40 keer zoveel als het loon van een goed geschoolde werknemer.

Deze top-managers hebben hun eigen inkomen in 4 jaar verdubbeld 1).
Diezelfde top managers hebben het lef van de werkende bevolking loonmatiging te eisen.
Dat is ze gelukt.

In 20 jaar zijn de CAO lonen reëel met slechts 2½% gestegen 2). Vooral hierdoor zijn de nettowinsten van particuliere bedrijven fors gestegen 3).

We hebben nu dus een rekening te presenteren.
Nu er goud wordt verdiend door de ondernemingen, verdwijnt dat via de winsten, naar aandeelhouders, naar het buitenland.

En wij blijven passief langs de kant staan toe kijken?
Terwijl dat geld over onze rug verdiend werd?

1) Volkskrant 250798
2) CBS 080998; 1994 t/m 1997 reëel zelfs 0%
3) toename nationaal produkt 1997: 4à5% In inkomensverdeling komt deze groei voor slechts ½ ten goede van lonen, terwijl die ¾ van netto beschikbaar inkomen uitmaken CBS sept1998. Waar blijft de andere helft? Bij belasting en winsten van bedrijven.

In onze buurlanden liggen de lonen hoger en stijgen ook sneller dan in Nederland:

inhaal operatie
De metaalindustrie is in Nederland één van de slechtst betalende bedrijfstakken. In 1996 lag het bruto uurloon in die bedrijfstak f 20,75 lager dan in West Duitsland, dat is - 57% Ten opzichte van België lag het f 8,24 lager, dat is - 22,7%

Als we de laagste loonschalen heel gematigd met netto 20% optrekken naar het nivo van de buurlanden, dan betekent dat voor die laagste loonschalen f 400,- in de maand er bij.

is dat te betalen?
De particuliere bedrijven hebben in 1997 ongeveer
f 85.000.000.000 netto winst gemaakt. Daar hebben omgerekend zo'n vier en een half miljoen mensen op jaarbasis aan gewerkt.
Zouden deze werkenden allemaal f 400,- per maand erbij krijgen, dan bedraagt die inhaal operatie nog altijd maar 25,4% van de gehele nettowinst van 1 jaar.
Natuurlijk ligt de praktijk iets ingewikkelder dan zulke rekenvoorbeelden, maar het geeft wel aan dat er genoeg ruimte zit in de winsten voor een eerlijker verdeling van de welvaart.
Zeg dus nooit dat het niet kan!

explosief stijgende bedrijfswinsten
De economie in Nederland en omliggende landen groeit al jaren als kool.
Sinds 1977 bedroeg de economische groei in Nederland 56%
In 1997 was het alleen al bijna 4% 1).

Van de totale bedrijfsinkomsten werd na aftrek van alle bedrijfskosten -ook de kapitaallasten- in 1982 nog 95,1% aan lonen betaald, 4,9% was winst. In 1997 wordt van deze bedrijfsopbrengst of toegevoegde waarde nog maar 79,5% aan loon betaald, dat is onder het nivo van de 60er jaren. De rest, 20,5% gaat naar de winst.

Dat is direkt aan de groei van de nettowinsten van particuliere bedrijven te merken: alleen al over de laatste twee jaar zijn die met 35% gestegen 2).
In geld uitgedrukt betekent het dat de particuliere bedrijven in Nederland in 1997 meer dan f 85 miljard winst maakten. In 1998 zal dit cijfer nog hoger uitkomen.

1) reëel nationaal inkomen CBS sept '98
2) CBS 080998: 1996 & 1997 tesamen
 
centen, geen procenten

Loonsverhoging in centen, niet in procenten.
Waarom?
De inkomensverdeling is met Lubbers en Kok steeds verder scheefgegroeid.
De inkomens van top managers schieten omhoog: en wat doen die er eigenlijk voor?
Zij nemen sleutelposities in om het bedrijfsbelang te behartigen: om het lager personeel in bedwang te houden.
Het loon van de werkenden is al 20 jaar blijven staan, terwijl zij de economische hoogconjunctuur hebben opgebracht, zij hebben de winsten opgehoest. De uitkeringen van de minima zijn zelfs achteruitgegaan.
En dat in een beschaafd land!

Een loonsverhoging in procenten verdiept de sociale welvaartskloof nog verder. En daarmee de maatschappelijke tegenstellingen. Daarom moeten er centen bijkomen, geen procenten.
Voor uitkeringsgerechtigden, voor AOW-ers, voor loonafhankelijken.

f 400,- schoon erbij per maand, voor iedereen dat is sociaal en het kan ekonomisch

 
de loononderhandelingen komen eraan:

argumenten en feiten
Secundaire arbeidsvoorwaarden zijn natuurlijk belangrijk, maar die compenseren in de verste verte niet de achterstand die cao-loonafhankelijken in de loop van de tijd hebben opgelopen.
Daarom is een loonsverhoging van 3½% voor 1999 absoluut te weinig.

• in de praktijk wordt in 1998 gemiddeld al 6% meer betaald aan loonkosten, tot soms wel 25%
• de reëele inflatie bedraagt 2,8%, de kosten van bijverzekeren van de vernielde sociale zekerheid komen op gemiddeld 3%, samen is dat al bijna 6%, die minimaal nodig is voor koopkrachthandhaving. Daarboven op komt nog de produktiviteitsstijging van minstens 1,5%
• de prijzen, de huren, de belastingen, energie-tarieven, openbaarvervoer abonnementen: ze stijgen sneller dan de lonen en uitkeringen
• nog geen 5 jaar geleden werd er massaal loon ingeleverd om de economie of hun bedrijf te steunen, nu dat gelukt is moet dat loonoffer worden teruggehaald, de winstruimte is er!
• de toegenomen flexibele inzet van de werkenden is nog niet in loon uitgedrukt, nul-uur-contracten zijn door werkgevers ingezet om de lonen te drukken: minder zekerheid moet beter betaald worden.
• privatisering wordt alleen gebruikt om arbeidsvoorwaarden onderuit te halen, het ontstane gat kan nu gerepareerd worden.
• vele bedrijven betalen hun personeel extra toeslagen, die ruimte moet als recht worden vastgelegd.
• tijdens hoogconjunctuur een plafond stellen aan cao eisen betekent een versnelde verarming van de cao afhankelijken ten opzichte van boven-cao'ers. Doorgaan op deze lijn heeft als konsekwentie uitholling van alle cao's.

Het is duidelijk dat de werkgevers daar de laatste jaren op aansturen.