Ik stond erbij en ik keek ernaar
De maatschappij blijft steeds in beweging.
Niets blijft zoals het geweest is. Zoals je gisteren nog je brood kon verdienen, kan het morgen niet meer het geval zijn.
Daar zitten nadelen aan, maar even zo goed ook voordelen.
Die voordelen moeten we opzoeken.

Natuurlijk komt alle verandering in het begin bedreigend over. Maar het gaat er om gebruik te maken van de nieuwe mogelijkheden, om die te zien.
Het is niet zo dat nu alles slechter is dan vroeger.
Het ziet er alleen anders uit.

Daarom schieten we er niet mee op om terug te verlangen naar vervlogen tijden. We moeten vooruit.
Of we nu willen of niet.
De politieke partijen en vakbonden waren in het verleden nuttig. Waar die tegenwoordig mee bezig zijn, spreekt de nieuwe generaties niet meer aan: ze zijn niet vertegenwoordigd en ze worden in de steek gelaten.
Deze nieuwe tijden vragen dus om een andere manier van organiseren. Een andere manier van politiek maken.
Terwijl de tegenstellingen dezelfde zijn gebleven: de bedrijven moeten winst maken en betalen daarom slechts een hongerloon aan degenen die voor hen werken. Als ze de kans krijgen.

Daar tegenover is en blijft een vastberaden en eensgezinde opstelling nodig. En vooral politiek verzet.
Dat moet georganiseerd worden.
Vanzelf gaat het niet.
Echt niet.

Om nu die macht op te bouwen, is inzicht, ervaring en inventiviteit nodig.
Mensen die dat in huis hebben, kunnen en willen, die mensen zijn nodig.
Die krachten moeten we bundelen.
Voor de toekomst. Want daar gaat het om.

 
scheef
Als een goed functionerende havenwerker wordt ontslagen omdat hij aktie voert tegen het onderuithalen van de haven-cao, krijgt hij misschien WW.
Dat is het eerste jaar 70% van 1 modaalloon.
Als een niet functionerende topambtenaar bij justitie wordt ontslagen om een minister te sparen, krijgt hij geen WW.
Wel een gouden handdruk ter grootte van 50 (vijftig) modale lonen.

Een goed functionerende werknemer van Philips wordt zonder meer ontslagen zodra zijn employability profiel op is. Hij krijgt dan WW. Dat is 70% van 1 modaalloon.
Een niet functionerende topmanager van Philips blijft zitten ook al helpt hij het bedrijf naar de kloten. En krijgt per jaar een vergoeding plus aandelenopties en bonussen van 80 (tachtig) modale lonen.

Zolang deze onrechtvaardigheid bestaat, is er geen enkele fatsoenlijke reden om ooit akkoord te gaan met sanering en privatisering bij overheidsbedrijven. En helemaal niet met ontslagen en loonsverlaging bij welk marktgericht bedrijf dan ook.

sprookjes
Het gaat goed met Nederland !
De politici roepen dat nu al jaren. En ze hebben gelijk. Nog geen 20 jaar geleden ging ons land door een diep dal: groeiende werkloosheid, magere winsten en een hoop inflatie.

Onder druk van het bedrijfsleven werd winstherstel het hoofddoel van de regering. Volgens de Nederlandse corporatistische traditie stemde de vakbeweging hiermee in en dacht mee. Het verhaal was dat hogere bedrijfswinsten omgezet worden in uitbreidingsinvesteringen en dus ook in meer werkgelegenheid.

Om hogere winst te behalen moest er kostenverlaging voor het bedrijfsleven worden doorgevoerd. Vooral loonkostenverlaging, omdat in de jaren daarvoor de lonen steeds groter beslag legden op de bedrijfsopbrengsten. Werkgevers vluchtten in arbeidsbesparende technieken en eisten allerlei overheidssubsidies. En de regering drukte loonsverlaging door.

Nu zijn we 20 jaar verder. Door afbraak van de positie van ambtenaren, lastenverlichting voor het bedrijfsleven, uithollen van het collectief zekerheidsstelsel, verlagen en bemoeilijken van uitkeringen, op grote schaal toestaan van tijdelijke en flexibele contracten, ontslagversoepeling en werkverschaffing in pulpbanen, heeft de regering met 'marktwerking' de loonkosten verlaagd en de staatsuitgaven gesaneerd. Als gevolg daarvan worden de bedrijfswinsten ieder jaar vetter.

Geen ander land in Europa is zo gul voor bedrijven. Daar staat tegenover dat in Nederland de welvaart per hoofd van de bevolking achteruitgaat. Dat van de beroepsbevolking slechts 4 op de 5 mensen een baan heeft. Dat er bitter weinig mogelijkheden zijn voor onderwijs en scholing.

Net als zestig, zeventig jaar geleden wordt door de bedrijven in Nederland weer gekozen voor prijsconcurrentie, inplaats van concurrentie op kwaliteit. Zowel op de binnenlandse als de buitenlandse markt. De kosten voor produktontwikkeling worden grotendeels door de staat gedragen. Ondernemers zoeken de snelle winst op korte termijn. Voor hen zijn loonkosten altijd te hoog, laat staan scholingskosten.

De vette bedrijfswinsten van de jaren tachtig en negentig worden niet omgezet in binnenlandse investeringen, die tot uitbreiding van werkgelegenheid leiden. Integendeel, er wordt geïnvesteerd in steeds meer arbeidsbesparende techniek en het overige kapitaal gaat het land uit. Melkkoe-Holland doet het goed op de financiële markten. En loon inleveren leidt alleen tot nog grotere kapitaalexport.

En de vakbondsleiding?
Die blijft volhouden dat privatisering de efficiëntie ten goede komt, ook al worden die diensten steeds duurder. Die blijft akkoord gaan met verzelfstandigingen, terwijl die reorganisaties bedoeld zijn om de rechtspositie van het personeel aan te tasten. Die blijft de overleg-economie prediken, terwijl ondernemers de winsten de grens over sluizen.
Wat is nu het antwoord op de aanhoudende forse huurverhogingen, de stijgende openbaar vervoertarieven en gemeentebelastingen, de extra kosten voor het bijverzekeren van de ontoereikende volksverzekeringen en de prijsstijgingen?

loonmatiging?
voel je je wel goed, eigenlijk?

20 jaar loonstagnatie in 1997 weer voor onbepaalde tijd verlengd
zijn ze belazerd !
nu looneisen stellen, het kan, het moet, anders doe je jezelf tekort

het kan:

• De laatste twintig jaar is de Nederlandse economie met 56% gegroeid.

De cao-lonen gingen in die periode slechts 2,5% vooruit, minima zelfs achteruit met 10% tot 14%

• Vorig jaar alleen al bedroeg de economische groei 11,6%
• In 1982 lag de inkomstenverdeling in het bedrijfsleven nog op 95,1% aan lonen en 4,9% aan winsten. In 1997 werd er nog maar 79,5% aan loon betaald en was 20,5% winst.

Geen wonder dat voor de 2500 grootste bedrijven in Nederland in 1997 de nettowinst tot meer dan f85 miljard is gestegen. Dat hebben ze allemaal mooi kunnen houden! Zo betalen wij de Nederlandse hoogconjunctuur!

het moet:

• In Nederland liggen de lonen al jaren een stuk lager dan in de buurlanden.
• Zowel in 1996 als 1997 kwamen de prijsstijgingen hier boven de 3,2% uit. Dat moet in loon gecompenseerde worden. Anders lever je zonder meer in.
• Hogere lonen betekenen meer koopkracht en dus meer besteding, daar profiteren de bedrijven in Nederland ook van. Is dus ook goed voor de werkgelegenheid.
• En dan hebben we het nog niet eens gehad over de grote inzetbaarheid van het personeel en de steeds hogere productiviteit in Nederland: dat wordt ook nog steeds niet vergoed!

Zelfbenoemde deskundigen vertellen ons dat de lonen in Nederland de pan uit rijzen, en daarom mogen er geen looneisen gesteld worden. Maar kijk nou eens naar het buitenland:

Waar is in Nederland wel geld voor?

• stijgende winsten: de 2500 grootste bedrijven haalden in Nederland in 1997 meer dan f85.000 miljoen nettowinst
• salarisverhogingen voor managers en commissarissen: een miljoen per jaar is niks en daarbovenop nog aandelen-opties, belastingvoordelen en een extra-bonus ter hoogte van het brutojaarloon van een Melkertier
• belastingverlaging voor financiële holdings van multinationale ondernemingen: de paarse regering heeft hun vermogensbelasting verlaagd van 35% naar 7%

 
poldergeest

Wat is het succes van het poldermodel?

• in Nederland werd in 1997 slechts 79,5% van de toegevoegde waarde door de bedrijven uitbetaald aan lonen, de overige 20,5% was puur verdienste over de rug van de werkers.

Hoe is dat geritseld?

• 20 jaar loonstagnatie door overeenkomsten tussen vakbondsleidingen en werkgevers
• al meer dan 10 jaar heeft van de beroepsbevolking ruim 1 op de 5 mensen geen werk, dat wordt uitgespeeld naar de werkenden om de lonen laag te houden
• een vakbeweging die verdeeld is, met een leiding die zelfs geen macht wil opbouwen tegenover werkgevers, maar juist met hen samenwerkt.

Wat is het resultaat van het poldermodel?
Voortgaande verarming van de bevolking.

Die verarming van de bevolking is heel goed te stoppen.
Met een vakbeweging die teruggaat naar haar kerntaken:
een vakbeweging die macht opbouwt;
een vakbeweging die strijdbaar de belangen van de werkende bevolking verdedigt;
een vakbeweging die nu opkomt voor loonsverhoging en volwaardige werkgelegenheid.

Die inzet van de vakbeweging moet bevochten worden. Niet door je tegen de bond te keren. Wèl door je in te zetten voor een goede en demokratische bond.
In je eigen bond, in alle organen die daarvoor zijn, moet richting gegeven worden. Door je aktief met het beleid te bemoeien.

niet klagen

Klagen over de politieke verhoudingen brengt geen enkele verbetering.
Het probleem zit tussen de oren:
We zijn te goed van vertrouwen.

Te vaak wordt geloofd dat anderen onze problemen zullen oplossen, zoals de personeelsfunctionaris, de overheid, het maatschappelijk werk, de kerk, de vakbond, de directeur of de rechter.
Niets is minder waar. Zij lossen alleen hun eigen probleem op.
De problemen van de werkende bevolking kunnen alleen door de werkende bevolking zelf worden opgelost. Door gezamenlijk en verenigd op te treden.
WE MOETEN MEER VERTROUWEN OP EIGEN KRACHT

Oppositie voeren kan je niet aan anderen over laten. Nooit.
Politiek je zin krijgen lukt niet zolang je je laat koeieneren en laat terugsturen achter je TV.
Het lot moet je in eigen hand nemen, samen met je medestanders.
Politiek maken doe je door medestanders te organiseren. Door samen te werken met bondgenoten. Door anderen te overtuigen.
Daarmee bouw je kracht op: om je tegenstanders te dwingen.
Verbeteringen zijn alleen af te dwingen vanuit een krachtige positie. Daarvoor maak je gebruik van partijen, vakbonden en ondernemingsraden. Die zijn geen heilig doel op zichzelf, maar middelen om macht te ontplooien.
Gebruik ze dan ook.

Waar zijn we nu mee bezig?

De werkgevers in Nederland voorzien een loongolf,
maar de vakbondsleiding durft het niet aan!

Zonder strijd geen overwinning.

feestelijk ontslag
Ieder management wil hogere winsten door lagere loonkosten. Zo zeggen ze het niet, maar zo bedoelen ze het wel. Want loonsverlaging, dat klinkt nogal negatief, down, depri. Dat is taboe, daar spreekt men niet over. Maar hogere winsten, dat klinkt helemaal je-van-het, weet je wel. Een postieve uitstraling. Tsjakka. Daarom babbelt het management over maatschappelijk belang als het ontslag bedoelt. Ze zegt mobiliteit of flexibiliteit, en ze bedoelt hogere werkdruk en verarming.

Ach, was onze bondsleiding maar ècht zo, zoals ze zich probeert te presenteren: als managers! Kordaat, vastberaden, standvastig. Inventief en creatief. Altijd op zoek naar nieuwe mogelijkheden en nieuwe kansen. Niet bang voor uitdagingen. Met ons aller belang voorop.
Bij Hoogovens wordt de GONS-training geïntroduceerd. Het management huurt een uitzendbureau in voor: 'het doen van leuke dingen met een volledige dwarsdoorsnede van het personeelsbestand'. Met de GONS-training 'gaat het gonzen in het bedrijf en dat is precies de bedoeling'.
Ach, bestond onze bondsleiding maar uit èchte managers. Gonzen in het bedrijf!

De bedoeling van de huidige managers laat zich raden. 'Het uiteindelijk resultaat zal zijn dat medewerkers deelnemen aan mobiliteitstrajecten zoals outplacement en collegiale uit- en inlening'. Wie heeft er ooit een feestelijker aankondiging voor ontslag gehoord?
Dus geen reden voor paniek. Want waar draait het volgens het uitzendbureau allemaal om? De GONS-training draait om: 'een risicoloze kennismaking tussen nieuwe werkgevers en werknemers'.

Dus moeten we de zaken zo managen dat die kennismaking voor ons ook inderdaad risico-loos wordt. Dat vergt een zakelijke aanpak. Creatief en inventief. Niet bang voor uitdagingen in de huidige tijd. Een dergelijke risicoloze kennismaking tussen werkgevers en werknemers vraagt in de eerste plaats om rechtsbescherming, om arbeidzekerheid, om hoger loon, om sociale zekerheid en om solidariteit. Daarvan moet het gonzen in het bedrijf.

Ja, hoe was dat ook al weer met interim management?
Het is als met zeemeeuwen:

ze vliegen binnen
schijten de boel onder
en fladderen weer verder

topsport & weggooiarbeid

Grote werkloosheid moedigt bedrijven aan om steeds hogere eisen te stellen aan het personeel.
Straks haalt geen mens meer normaal zijn pensioen. Nog even, dan gaat iedereen voortijdig overspannen en afgebrand de WAO in, als hij daar tenminste tegen verzekerd is.
De employability plannen van Philips, Stork en Akzo betekenen onomwonden nog intensiever gebruik van mensen. Deze bedrijven weigeren het personeel een redelijke toekomst te bieden. De geschiedenis met de havenarbeidspool in Amsterdam illustreerde al dat werkgevers de ruimte wordt gelaten om achteloos vakbekwame mensen te dumpen. Om zo een hele haven-cao onderuit te halen.

Deze gang van zaken is niet onvermijdelijk.
Er is iets tegenover te stellen.
Natuurlijk wel.
Om èn de werkloosheid èn de stress èn de sluipende loonsverlaging te bestrijden zijn nog steeds èn geen overwerk èn volledige herbezetting van de arbeidstijd verkorting serieuze alternatieven.

Dit zijn geen nieuwe eisen. Dit was afgesproken toen er loon werd ingeleverd. Nergens is die ATV fatsoenlijk opgevuld. Niet in de gezondheidszorg, niet bij de bedrijven, niet bij de overheid. De werkdruk is toegenomen, de beloning verlaagd.
Omdat we ons hebben laten belazeren.

Toch, bazen zijn nooit zo onaantastbaar dat ze hun afspraken niet hoeven houden.
Dat moet je ze alleen wel laten voelen.
Hard en vastberaden, pas dan houden ze rekening met je.

paarse saamhorigheid
De top van de grootste vakcentrale in Nederland maakt zich sterk om haar politieke vrienden in de regering te houden.
Ze gebruikt dus de vakbeweging om arbeidsrust voor de ondernemers te garanderen, tegen iedere belangenbehartiging voor de leden, wezenlijke loonsverhoging, vakbondsaktie of traditie in.

De top van de grootste vakbeweging in Nederland stapt makkelijk over naar de verwante politieke partij, maar even makkelijk naar het bedrijfsleven of een burgemeestersbaan.
Ze gebruikt dus de vakbeweging voor persoonlijke carrière.

De top van de grootste vakbeweging in Nederland heeft steeds minder boodschap aan de collectieve belangen van haar leden.
Ze verbouwt zo de vakbeweging tot staatsvakbond.

Die vakbeweging dreigt zich tegen ons te keren.
Die vakbeweging mogen we niet verder laten vervallen.
Die vakbeweging moeten we terug veroveren.