bulletin LII

race naar de bodem

Voor koopkracht en verbetering van de kwaliteit van leven moeten we altijd zelf aan de bak.
Dat kunnen we niet overlaten aan anderen. Zeker niet aan het Haags gebeuren.

Verkiezingstijd. Dus mooie beloftes. Maar niets over wat echt belangrijk is in het leven. Niets over de huidige race naar de bodem in arbeidsvoorwaarden en de forse loonsverlagingen voor al het ondergewaardeerd werk.

wolf in schaapskleren
In de verkiezingscampagne gaat het alleen over bijzaken. Zodra de dames en heren in de regering zitten, zetten ze domweg de neo liberale koers voort. Zoals dat al 35 jaar gebeurt. Ongeacht wie er in de regering zit. Want het economisch beleid ligt op hoofdlijnen allang vast. Straks, na de verkiezingen wordt bepaald wie dat gaan voortzetten.
(51. wie heeft de staatsmacht)

De snelle achteruitgang in levenspeil voor het slechtst betaalde bevolkingsdeel laten ze gewoon gebeuren. Van zulke kiesverenigingen hebben we niets te verwachten. Dit is precies waarom het vertrouwen in het politiek bedrijf steeds verder zakt. (64. de kloof)

niks crisis, wel inleveren
Acht jaar lang is ons een vals crisis sprookje voorgehouden. Die economische crisis is er nooit geweest. Wel is de financiële sector in haar jacht op winst destijds tot het uiterste gegaan.
Toen onvermijdelijk de boel over de kop ging, is op ons verhaald om het zaakje weer op poten te zetten. (58.2. kredietchaos zeven jaar later)

Tussendoor hadden Amerikaanse en Europese banken in hun overmoed Griekse bedrijven en overheid tot over hun oren in de schulden gestoken. Die banken moesten we ook nog eens redden. (58-1. Griekse tragedie)
Alweer, geen crisis, wel een rooftocht. Op ons loon, onze arbeidsvoorwaarden, onze zorg,
ons pensioen. (62. loonkostenverlaging in Europa)

Nu, vlak voor de verkiezingen is toegegeven dat de Nederlandse economie toch al drie jaar lang voorspoedig draait. Jawel, voor de geldschieters en nog steeds niet voor de bevolking.

gebrek aan respekt
Het onveranderlijk doel van de ondernemerslobby VNO en haar bijwagen AWVN is de loonkosten te verlagen en snijden in alle arbeidsvoorwaarden. Hun leden halen cao akkoorden onderuit en negeren graag de rechtsbescherming voor het personeel. (17. stelen van het personeel)

Hun laatste eis is verhoging van het verdienvermogen voor hen zelf en hun geldschieters. Terwijl ze over het totaal aan bedrijfswinsten slechts 7% belasting betalen. (63. belastingparadijs) Managers en ondernemers weigeren principieel iedere maatschappelijke verantwoordelijkheid. En niet alleen zij, ook de overheid toont minachting en gebrek aan respekt voor personeel. Eerst vier jaar loonstop, dan koopkrachtreparatie die het personeel zelf moet opbrengen.
(36. cao overheid)

Deze mensvijandige opstelling vanuit financieel egoïsme bij bedrijfsleiding en overheid,
dat vernielt onze samenleving. Dat is het echte politieke probleem.
(40.2. loonmatiging als maatschappelijke opdracht)

arbeidsverhoudingen uitgehold
Nergens in West Europa raakt de kwaliteit van het werk zo ver verloederd als in Nederland.
Een kwart van de werkenden heeft geen werkzekerheid. Of voor hooguit 2 jaar. Ontslagen personeel mag terugkomen, maar dan voor 20% lager tarief. Geen vaste aanstelling, voor nauwelijks het minimumloon. (65. zzp misbruikt)

Tot het 68e jaar doorbuffelen in zwaar lichamelijk werk, als je niet omschoolt op eigen kosten. Steeds meer mensen moeten meerdere pulpbaantjes aannemen om nog rond te komen. Winkelketens en supermarkten draaien op jeugdloon. Postbezorging gebeurt in deeltijd als overeenkomst in opdracht. Met misbruik van EU regelingen, worden Midden Europeanen ver onder de cao of het Nederlands minimumloon ingehuurd.

Niet deze uitgebuite arbeidsmigranten vormen een probleem. Wel de managers die er niet mee zitten om deze mensen tewerk te stellen tegen hongerloon en onder erbarmelijke arbeidsomstandigheden. Zij spelen bewust de werkenden tegen elkaar uit met een verdeel en heers strategie. Zulke managers en de geldschieters die hiervan profiteren, die ontwrichten onze samenleving. En niet te vergeten de malafide koppelbazen, die ongestoord hun gang gaan. Zo ook de politici -van rechts tot voorbij het midden- die dit a-sociaal verdienmodel alle ruimte geven.

concurrentie op arbeidsvoorwaarden
Ruim 25 jaar geleden gingen de overheden over tot verheerlijking van marktwerking
en privatisering. Concurrentie zou efficiënter dienstverlening opleveren.
Als eerste werd het openbaar vervoer ontregeld. Bij de aanbestedingen boden commerciëlen
onder de prijs en verhaalden dat op het personeel. Met ontslagen, snijden in de arbeidsvoorwaarden en loonsverlagingen tot aan 30%. Zodat wethouders en gedeputeerden konden pochen op kostenbesparing. (59. concurrentie op arbeidsvoorwaarden)

Hetzelfde spelletje werd kort geleden gespeeld bij de thuiszorg: aanbesteding onder het kostennivo, met als gevolg faillissementen en massaontslagen. Bij nieuw dienstverband 30% korting op het loon, of doorgaan als alfahulp. De overheid zelf is koploper in het verarmen en weigeren van zekerheid voor het personeel. Op de ministeries, in gemeentehuizen en in het onderwijs werken dezelfde mensen jarenlang op tijdelijke contracten en in payroll constructies.

De Participatiewet is ingevoerd opdat uitkeringsgerechtigden -met subsidie aan het bedrijf- ingezet worden om landelijk het loonnivo te drukken. Onder het mom van werkervaringstraject zijn bijstandsgerechtigden gedwongen zonder loon post te sorteren, busdiensten te onderhouden of 3 jaar lang bloemen te vouwen. Ter versterking van deze loondruk
is de sociale werkvoorziening opgeheven. (61. bestaansminimum)

Dit neo liberale programma wordt angstvallig bewaakt door het corps topambtenaren.
De wisselende regeringscoalities hebben het getrouw uitgevoerd. Gedoogd door een groot deel van wat zich oppositie noemde. Ongeacht hun pretenties. Want de grenzen van kiesprogramma's en regeringsbeleid worden bepaald door het CPB met modellen gebaseerd op haar neo liberale ideologie. Met alle valstrikken daarin. Als ergste daarvan dat lagere loonkosten altijd meer werk zouden opleveren. Ondernemers verspreiden die leugen nu eenmaal graag, vandaar. (7. minder loon = meer winst = minder investeringen = minder werk)

conclusie
Om ons land leefbaar te houden en de neergang te keren, moeten we ons zelf beter organiseren. Samen met de vakbond. Inhalen wat we ons hebben laten afnemen.
Niet laten afdreigingen met verhalen dat bedrijven dan naar het buitenland verhuizen.
Angst is de slechtste raadgever. Er worden hoge winsten behaald. (11. winst in Nederland)
Nederland heeft een kwalitatief goed geschoolde bevolking die veel beter verdient.
(32. concurrentievermogen)

Alleen met een zelfbewuste vakbeweging, niet bang voor konfrontatie, komen we verder.
Het gaat om onze toekomst en die van volgende generaties:

Tegelijkertijd blijven waken voor de komedianten die òf uit onderdanigheid, maar ook als huurling het belang van de werkenden verkwanselen. Door hun laf optreden is één
op de vijf loonafhankelijken voor een paar jaar verbetering in de cao ontzegd. (43-1 staatsvakbond)