bulletin XLVIII

alleen het resultaat telt

In 2015 zijn de cao onderhandelingen verhard. Ondernemers en hr managers radicaliseren en polariseren steeds brutaler. In hun overmoed stellen ze steeds hogere eisen aan het personeel. Eisen volwassen productie van jongeren vanaf 18 jaar, maar betalen daar maar de helft voor. Onbetaalde stages en eenzijdig opgelegde flexibilisering zijn normaal geworden.
De regering maakt dat mogelijk, doet er zelf aan mee.
Dit gebeurt allemaal zolang wij te weinig politieke weerstand bieden.
Looneisen stellen is geen kunst. Die looneis binnenhalen, dat vereist nog eens vakwerk.

Miljoenen mensen is jarenlang verlaging van hun koopkracht opgelegd. Bij het Rijk 4½ jaar lang. (36. cao overheid) De supermarkten hebben de onderhandelingen 30 maanden slepend gehouden. Ook winkelbedrijven traineerden een akkoord zo lang mogelijk, om nieuwe krachten een cao te ontzeggen, ze daarmee tegen sterk verlaagd loon aan te kunnen nemen.

Om te bezuinigen op de personeelskosten wordt in de verpleging en zorg steevast misbruik gemaakt van de loyaliteit van het personeel aan hun patiënten. Ook onderwijskrachten moeten het met hun roeping doen, een cao krijgen ze nog steeds niet. Besturen en overheden hebben geen geld over voor hun personeel.

In de industrie eist het botte bedrijfsmanagement uitsluitend inleveren op arbeidsvoorwaarden en loon. Tien maanden lang zijn de onderhandelingen door de bedrijven gesaboteerd. Waarschuwingen zijn genegeerd. Ondanks de stakingsacties die aangaven dat de mensen het zat zijn dat hun leven ingedeeld is naar a-sociale werkroosters. En dan maar klagen dat er geen jongeren meer te vinden zijn voor een baan in de grootmetaal. (27.-2. nieuwe cao ronde 2016)

Het aantal vaste banen in Nederland is inmiddels afgenomen tot minder dan twee derde van het totaal. Het werk wordt steeds meer opgedeeld in pulpbaantjes, tijdelijke contracten, en de inhuur van onverzekerde schijnzelfstandigen. (61. bestaansminimum)

Kwalijk is dat sommige bondsonderhandelaars gezwicht zijn voor de druk en propaganda vanuit de werkgevers. Ze zijn gaan meedenken vanuit de positie van het management. Weer andere cao onderhandelaars die het personeel heetten te vertegenwoordigen, werden speciaal ingehuurd door de bedrijfsleiding. Financieel noodlijdende bonden met akelig weinig, of zelfs geen leden in die sectoren lieten zich omkopen. (43. vakbondstientje)

Op die manier is in 2015 meer dan een miljoen mensen een waardeloze cao opgedrongen. Zoals in de levensmiddelen groothandel, het loonruimte akkoord bij de overheid, bij de grootwinkelbedrijven en in de supermarkten. Door toe te geven aan de afbraak van arbeidsvoorwaarden zijn de werkenden verraden. Terecht dat FNV hier niet aan mee deed.

Voor vernieuwing van de vakbeweging is essentieel dat de noodzakelijke loonsverhoging bepaald gaat worden, onafhankelijk van de modellen van de staatsrekenmeesters bij het CPB.
(43-1. staatsvakbond of vrije vakbeweging) En daarna, volhouden om echt die verbetering binnen te halen.
(41. inflatiebestrijding)

Het is een val om na een jaar met uitzonderlijk lage inflatie, daar de cao eis op af te stemmen.
Helemaal onverantwoord voor een cao met een looptijd van meerdere jaren.

De reusachtige geldverruiming van ECB zal ons vroeg of laat met een hoge inflatie opzadelen. Die inflatie lag de laatste 30 jaar op gemiddeld 2%. Daarmee is dat voorlopig als norm te nemen. Bovendien streeft de ECB er naar om de inflatie net tegen die 2% aan te krijgen.
Om de koopkracht te handhaven moet die 2% er dus minimaal ieder jaar bij.

Daarbij komt de verhoging van de arbeidsproduktiviteit van gemiddeld 1% per jaar.
Natuurlijk hebben ook de werkenden daar recht op, niet alleen de geldschieters.
Laten we die loonruimte nog langer liggen? (04. verloren loonruimte)
Daarmee spekken we enkel de winsten. (11. winst in Nederland)

Ook de opgelopen loonachterstand van vorige jaren moet nog ingehaald worden.
Bij elkaar komt dan het benodigd jaarlijks cao resultaat op:

Een radikaal voorstel? Nee hoor.
De jarenlange loonmatiging heeft de koopkracht uitgehold, dat remt nu de economie.
Al jaren signaleren zelfs vooraanstaande economen de schade voor de Nederlandse economie door de doorgeschoten loonmatiging.
Plus de daardoor verstoorde onderlinge verhouding tussen de economieën binnen de eurozone. Zoals dit wordt aangegeven door het structureel en uitzonderlijk hoge handelsoverschot. Dit overschot is de andere kant van bijvoorbeeld de armoede in Griekenland en Portugal. (58.-1. Griekse tragedie)

Deze economische problemen zijn op te lossen door de koopkracht van de bevolking
in Nederland te verhogen. Dat is in het belang van zowel de werkenden als de bedrijven
gericht op de Nederlandse economie en hun geldschieters.

Een cao eis stel je vast op basis van het gewenst eindresultaat. Om de nu al jarenlang sluipende verarming te stoppen. Om de jongeren een betere toekomst te bieden.
Om Nederland niet te laten verworden tot een lage lonen land. Want lagere lonen maken investeringen onrendabeler, dat versterkt weer kapitaalvlucht en leidt tot een verdere
neergang van onze economie en welvaart. (07. minder loon = minder werk)

Het is een valse neo-liberale voorstelling van zaken dat vooruitgang alleen mogelijk
is door het grootste deel van de bevolking nog verder te verarmen.