gebakken lucht
De botte weigering in alle cao onderhandelingen om prijscompensatie te betalen bij de gierende inflatie in 2022, bevestigt dat alle ondernemersverhalen over maatschappelijk ondernemen puur misleiding zijn.

Topmanagers en hun bedrijvenlobby’s VNO en AWVN zijn nog altijd in de eerste plaats ingehuurd om het rendement op het kapitaal van de geldschieters te vergroten. Dat kan nu eenmaal alleen door het personeel systematisch tekort te doen. De cao fabriek van de ondernemers lobby stelde in december 2021 dat vooral in ‘slechte tijden’ het loon beperkt moet worden en cao’s naar willekeur opengebroken moeten worden. Zo etaleert het AWVN zich zelf als scherpslijper, die polariseert uit egoïstisch eigenbelang van het bedrijfsmanagement en haar geldschieters.

De regering ondersteunt dit onmaatschappelijk gedrag met te weigeren in 2022 de koopkracht van uitkeringsgerechtigden te herstellen. Weigeren maximumprijzen af te kondigen. Sterker nog, bij een meevaller van € 50.000 miljoen voor de Rijksbegroting, toch nog belasting te blijven heffen op de eerste levensbehoeften gas en elektra.

Maatschappelijk verantwoord ondernemen bij gierende inflatie?
In een echte democratie betekent dat voluit prijscompensatie betalen, zonder uitvluchten.

brede welvaart
Ronkend wordt begin juni 2021 een nieuw sociaal akkoord aangekondigd. Het vorige akkoord -van 2013- werd zowaar al na 1 dag opgeblazen door de ondernemers en de toenmalige regeringscoalitie. (47 sociaal akkoord)

Maar nu wordt het allemaal anders. De bedrijfslobbyorganisatie VNO gaat duurzaam en sociaal ondernemen. Streefde daar trouwens naar eigen zeggen altijd al naar. Een nette economie in dienst van de samenleving. Zelfs hun cao fabriek AWVN gaat vanaf nu meewerken aan een brede welvaart. De arbeidsvoorwaarden zullen duurzamer zijn en eerlijker.
Een nieuwe wind nu de bedrijven lobby een nieuwe voorzitster heeft?

    •    Inplaats van flex wordt het vaste contract de norm.
    •    Verbod op nuluren contracten.
    •    Uitzendbanen komen op maximaal 52 weken, onder dezelfde arbeidsvoorwaarden
         als de collega’s in vaste dienst. Ook voor het pensioen.
    •    Minimumtarief zzp komt op € 35,- en minimaal € 220,- per dag.
    •    Uitkeringsniveaus blijven gekoppeld aan een hoger minimumloon.
    •    Geen transitievergoeding bij begeleiding naar ander werk.
    •    Loondoorbetaling en re-integratie van zieken, gaat na 1 jaar naar verzekeraar.

Waarom zijn bedrijven opeens tegen doorgeslagen flex?

Een uitzendkracht is beschikbaar voor alles.
Een uitzendkracht heeft recht op niets.
Meer rechten voor uitzendkrachten? Worden al vervangen door Midden Europeanen als uitgebuite tweederangs werkenden.
Zo’n gedetacheerde arbeidsmigrant scheelt tot wel ¾ in loon.
Zo’n gedetacheerde migrant woont niet eens in Nederland.
(68-1 uitbuiting arbeidsmigranten)

Onzeker flex werk in Nederland gaat naar de 40% (65 zzp misbruikt)
Dit is geen flexibele schil meer.
Minder bestaanszekerheid, dat is het verdienmodel in Nederland.
(40-3 loonmatiging is het verdienmodel)

Voor dit akkoord is door de vakbeweging duur wisselgeld betaald, terwijl de uitvoering
bij de overheid is gelegd:
    •    Naar Duits voorbeeld wordt er een 20% deeltijd WW ingevoerd zodra de bedrijfsleiding
         zoiets wenst. De kosten hiervan komen voor ¾ voor het UWV, dat nog van niets weet.
    •    Niks over stoppen na 45 jaar zwaar werk, dat moet aan de cao tafel worden
         uitgevochten.
    •    Een nieuwe regering moet dit akkoord ook nog bekrachtigen om het daarna alsnog
         in wet- en regelgeving verankeren. Dat kan nog heel lang gaan duren. En de uitkomst
         is ongewis.Voor dit akkoord is door de vakbeweging duur wisselgeld betaald, terwijl de
         uitvoering bij de overheid is gelegd:
    •    De zzp ‘belangenbehartigers’ krijgen inspraak op aandringen van het VNO,
          daarmee komt van dat gedeelte alvast niks terecht. De zzp ‘belangenbehartigers’
          krijgen inspraak op aandringen van het VNO, daarmee komt van dat gedeelte alvast
          niks terecht.

conclusie:

    •    Onbesproken bleef de grootschalige inhuur via dubieuze uitzendbureaus
         van gedetacheerde,zwaar onderbetaalde arbeidsmigranten. Terwijl bedrijven
         hiermee de arbeidsverhoudingen systematisch uithollen en het sociaal stelsel
         in Nederland ondermijnen. (68-1. uitbuiting arbeidsmigranten)
    •    Geen minimumloon op € 14,- per uur vastgelegd.

in wat voor land willen wij werken
Sinds begin 2020 ligt er nog steeds het door de regering gevraagde rapport van de commissie Borstlap: ‘In wat voor land willen wij werken’.
Dit gaat over de verdeling van banen over flex, vast en uitzend. Daarvoor wordt het vaste contract verder uitgehold. Mensen met vast werk worden zo uitgespeeld tegen werkenden met minder bestaanszekerheid. Opdat een andere verdeling voor bedrijven en overheid ‘loonkosten neutraal’ zal blijven. De werkenden moeten het onderling maar uitzoeken, dat is de opzet.

Besluiten over ‘Borstlap’ zijn doorgeschoven naar een nieuwe regering. Dus moet de vakbeweging alsnog stevig aan de bak. Want dan gaat het om de volgende aanval op arbeidsvoorwaarden door het vaste contract uit te hollen.

loonachterstand neemt toe
Waait er na de VNO voornemens nu wel een andere wind bij de loononderhandelingen? Echt niet.

De licht hortende economische groei tijdens de corona sluitingen in 2020 is het voorwendsel om de lonen te drukken. (26.misbruik)
Zowel de bedrijven als de overheid saboteren bij vernieuwing van de cao’s iedere vooruitgang in loon. De grootmetaal-, ziekenhuizen- en zorg-, onderwijs-, supermarkten-, gemeenteambtenaren- en politie cao zijn na veel gesteggel allemaal op of onder de nullijn afgesloten. De gemelde loonsverhogingen pakken lager uit dan de oplopende inflatie. (33 inflatie)
In de kleinmetaal en bij de universiteiten zijn zoals gewoonlijk stakingsacties nodig om de werkgevers tot rede te brengen. Staatsbank ABN weigert iedere loonsverhoging.

Deze doorgevoerde achteruitgang in loon is precies wat AWVN, VNO en MKB Nederland
in februari 2021 bedoelden met hun arbeidsvoorwaarden nota:
    •    versobering van arbeidsvoorwaarden bij een 20% terugval in omzet;
    •    onmiddellijk lonen bevriezen bij de bedrijven die onder druk van hun aandeelhouders
         staan;
    •    verlengen van de werkdag, zonder toeslagen;
    •    afschaffen van de avond-, weekend- en alle andere toeslagen;
    •    overwerk niet uitbetalen, pas compenseren met vakantie in de slappe tijden;
en ook:
    •    personeel moet zich veel wendbaarder opstellen naar het management toe;
    •    mensen moeten meer en blijven bijleren om over 10 jaar nog bruikbaar te zijn.

ongebreidelde winsthonger

De afgelopen 25 jaar zijn de winsten een stuk harder gegroeid dan de lonen. Zelfs in corona tijd op een hoog nivo blijven hangen! (11 winst in Nederland)
Het is het bedrijfsmanagement nooit genoeg.

bedrijven klagen over een onaangename sfeer:

vergeet niet wie uiteindelijk voor de welvaart in Nederland zorgen
(Coen Bogaart, Ernst & Young)
te weinig waardering en begrip voor wat concerns doen voor de welvaart
(Alan Jope, Unilever)
kritiek op ondernemingen is grote gemakzucht die het vestigingsklimaat
in Nederland ondermijnt (Stef Blok, minister EZ)
bedrijven zijn banenmachine en schepper van welvaart
(Hans de Jong (Philips):
niet polariseren, we moeten het samen oplossen: overheid, ondernemers
en andere maatschappelijke organisaties’ (Ingrid Thijssen, VNO)

Op valse voorwendsels wordt nu het personeel een poot uitgedraaid.
Om de loonkosten voor ondernemers te verlagen en hun winsten op te schroeven.
Voor ons loonafhankelijken betekent dit achteruitgang in koopkracht.
(bulletin LXVIII corona als voorwendsel)
Dit is dus de brede welvaart van het VNO. Geweldig dat sociaal ondernemen.

conclusie:

vakbondsmacht
Het is weer hetzelfde zoals bij het pensioenakkoord in 2019.
(zie 2de deel hieronder "sociaal akkoord 2019") 47.-1.sociaalakkoord 2019
De vakbondsonderhandelaars hebben zich laten wegsturen met niet uitgewerkte, vage toezeggingen. Wat daarvoor als wisselgeld werd weggeven, blijft voorgoed verloren. En wat gepresenteerd werd als winst, blijkt achteraf weinig waard. Dit is het gevolg van de obsessieve wens om geaccepteerd te zijn en te blijven op onderonsjes met bedrijfsleidingen en overheid. (43-1 staatsvakbond of vrije vakbeweging)

arbeidsrust

Bedrijven sluiten cao’s af met willekeurig wie, enkel voor de eigen doelstellingen:
•de prijs van de arbeid opnieuw vast te leggen;
•het personeel daaraan wettelijk te binden;
•vakorganisaties gebruiken om onvrede en verzet te kanaliseren;
•zo de bestaande machtsverhoudingen herbevestigd te krijgen.
Natuurlijk, een echte vakbond van de werkenden laat zich niet in deze rol duwen.
Blijft altijd strijden voor een rechtvaardiger verdeling in de gezamenlijke opbrengst van arbeid en kapitaal.

meer invloed
Machtsvorming en loonstrijd voeren in onderlinge solidariteit met de werkenden, dat is en blijft voor loonafhankelijken het enige bestaansrecht voor een vakbond van de leden.
Zeker, contact houden met de tegenstander en bijhouden waar die mee bezig is, dat is daarbij noodzakelijk, maar mag niet bepalend zijn. Want anders zet een vakbond zich alleen in voor de probleempjes van de werkgevers.

Uiteraard moet er ook altijd aandacht zijn voor hoe de vakbeweging haar positie kan verstevigen. Een groot ledenbestand, te groot om aan voorbij te gaan, kan helpen. Al is dat niet het enige. Meer leden door te fuseren met andere bonden maken je niet automatisch sterker in onderhandelingen. Want als daarvoor de uitgangspunten en de inzet verwateren, verzwakt je positie alleen maar.

en ach, sneren over het teruglopend aantal vakbondsleden
die komen van reactionairen, die vakbonden zo snel mogelijk willen uitbannen.

De tegengestelde belangen van de loonafhankelijken tegenover die van de bedrijven en overheid, zullen en kunnen nu eenmaal nooit in harmonie worden opgelost. Dus heeft het ook geen zin met bonden te fuseren die dat juist wel voorstaan. (43-0 vakbondstientje)

De inhoudelijke kwaliteit van het optreden, de strategie en organisatie van de werkenden, dat is veel belangrijker dan aantallen. Voor het verbeteren van de arbeidsvoorwaarden van loonafhankelijken gaat het om politiek inzicht en kwaliteit van de vakbondsleiding om de hoofdlijn vast te houden. Daarin is versterking nodig.

cao fabriek
Onderhandelen met bedrijfsmanagers en binnen de SER, cao’s afsluiten, juridische belangenbehartiging: natuurlijk is dat terecht. Maar zulke belangenbehartiging gaat niet verder dan het schaven en pleisteren aan de schade die de tegenstander systematisch aanricht. Individuele problemen verzachten en defensief voortmodderen over arbeidsvoorwaarden met de collectieve tegenstander brengt geen vooruitgang. Het gaat strijd uit de weg en bestendigt daarmee de bestaande machtsverhoudingen. In het nadeel van de werkenden.

Om vooruit te komen is politieke strijd nodig over de fundamentele tegengestelde belangen van aan de ene kant ondernemers, aandeelhouders en beleggers tegenover aan de andere kant de loonafhankelijken.

solidariteit opbouwen
Om vooruitgang te boeken voor de werkenden, zal een vakbeweging moeten aansluiten op de problemen zoals de loonafhankelijken zelf die beleven. Alleen zo wordt onderlinge solidariteit opgebouwd. Want solidairiteit is de sleutel om de vakbond uit te bouwen tot een krachtige beweging. Dus de werkvloer op. De bestuurders moeten meer zichtbaar zijn, om de onderlinge solidariteit te verstevigen. Voeling hebben met wat er leeft op de werkvloer, dat moet voorop staan. En daarop voortbouwen.

Loonafhankelijken vragen om een grotere, makkelijk herkenbare aanwezigheid van de vakbond. Dit in aanvulling op het werk dat vakbondsconsulenten en bedrijfsledengroepen al doen. Dus als bestuurder niet pas opdraven als de cao onderhandelingen vastlopen of als het management een reorganisatie heeft aangekondigd. Niet van buitenaf komen aanzetten als hulpverlener. En al helemaal niet als bemiddelaar. Maar gezamenlijk optreden, de vakbond één met de werkenden.

draagvlak
Vaak is nagelaten de achterban al in een vroeg stadium te betrekken en te mobiliseren.
Dat blijft vreemd, want een vakbond is er van en voor die werkenden.
Vakbondsmacht ontwikkel je pas door groot draagvlak, als je samen met je achterban optrekt, in slechte èn in goede tijden. En laat nooit opgebouwd draagvlak verlopen. (43-2 versterking vakbond is noodzaak)

een voorbeeld.

In 2018 zijn er nog grote woorden gesproken: we breken het pensioenoverleg op, als er niet aan de vakbondseisen tegemoet wordt gekomen en het verlies van de doorsneesystematiek wordt nog terug onderhandeld.

Daarop bleek er in 2019 landelijk een grote actie bereidheid te zijn onder werkenden en gepensioneerden, van zowel leden als niet-leden van de bonden om de aanval op het aanvullend pensioenstelsel af te slaan. (48-5 pensioenroof verborgen agenda)

Daar is toen niet verder op voortgebouwd. In tegendeel, er is aangestuurd op een deal met de tegenstanders. Daarbij heeft de vakbondsleiding zich laten ondersneeuwen in procedures, overlegstructuren en technische subgroepen in plaats van de politieke hoofdlijn vast te houden. (48-6 pensioenroof akkoord waarover)

De gemobiliseerde actievoerders voelen zich misbruikt. Want er kwam geen vervolg. Ze mochten enkel stoom afblazen. En dat was het dan. Zo vervreemd je je van je eigen leden, van je achterban en van goodwill bij potentiële leden.

Zich links noemende kiesverenigingen hebben zich al langgeleden afgekeerd van de zorgen van de slechtst betaalden in Nederland.
Daar mag de vakbeweging niet achteraan gaan!

conclusie:
lees hieronder over het principe akkoord pensioenen 2019,
of ga verder naar (43-2 versterking vakbond is noodzaak)

De regering wenste al jaren een sociaal akkoord tussen vakbeweging en de bedrijvenlobby VNO over de ontmanteling van het aanvullend pensioenstelsel. Toch bemoeide zij zich er altijd direkt mee. Enerzijds als werkgever en pensioenwetgever, anderzijds vanuit haar bevoegdheden rond de AOW. (48.-7.pensioenroof)

De truc van de tegenpartij gevormd door regering, VNO en zelfbenoemde deskundigen, was de onderhandelingen op te splitsen in deelonderwerpen. En dus te onderhandelen over technische details en deeloplossingen. Ga je daarin mee, dan raak je makkelijk zicht op het totaal pakket kwijt. Inplaats van de afweging van winst en verlies binnen de politieke tegenstelling van enerzijds overheid met bedrijfslobby, tegenover het belang van de werkenden, wordt het een technisch verhaal.

onder druk wordt alles vloeibaar
Hier bovenop kwam de tijdsdruk onder de dreigende kortingen op de pensioenen in de metaal bij de pensioenfondsen PMT en PME. De absurd lage DNB rekenrente eist kortingen vanaf begin 2020. Voor Z&W en ABP -waar de regering grote greep op heeft omdat zij in het bestuur zit bij deze pensioenfondsen- geldt hetzelfde, maar dan een jaar later.
(48-5 pensioenroof 2018 verborgen agenda)
Een hogere rekenrente zou dat kunnen voorkomen, maar dan moet er wel vóór het zomerreces 2019 een pensioenakkoord zijn.

De vakbondsonderhandelaars zijn door de regering verder onder druk gezet met dat de fracties van PvdA en GL zijn voorbewerkt door de minister. En ja hoor, deze kiesverenigingen verklaarden zich bij de aankondiging prompt voorstander van het principeakkoord dat ze nog helemaal niet konden kennen. Dit betekent dat de Tweede Kamer het pensioenstelsel kan gaan verbouwen buiten de vakbeweging om.

In de volgzame media heet het dat er na 10 jaar eindelijk wel een pensioenakkoord moest komen. Ongeacht de inhoud.

lokkertje
In april 2019 geeft het CPB met een daarvoor aangepaste cijferopstelling de regering extra ruimte van € 4 miljard per jaar. Opdat de regering geen gezichtsverlies lijdt na haar eindbod in november 2018, toen zou er geen enkele ruimte zijn voor bevriezing van de AOW leeftijd. Nu, in juni 2019 is een heel magere tegemoetkoming gedaan.

de inzet
Een goed pensioen voor werkenden en uitkeringsgerechtigden,
tegenover:
verdere loonkostenverlaging bij de nog altijd stijgende winsten en
het uitverkopen van het pensioenstelsel aan de commerciële verzekeraars.
(bulletin LXII wat pensioenakkoord?)

wat ging er mis
Nadat de onderhandelingen in november 2018 klapten, heeft de vakbondsleiding er te lang
op vertrouwd dat na de Statenverkiezingen een nieuwe samenstelling van de Eerste Kamer het regeringsbeleid zou wijzigen.

Door te onderhandelen op deelonderwerpen hebben de tegenpartijen de grote lijn zoek gemaakt voor de vakbondsonderhandelaars.

Zo hebben de onderhandelaars vanuit de vakbeweging zich laten verleiden tot de uitruil van verplicht pensioen tegen een verplichte verzekering arbeidsongeschiktheid voor zzp’ers.

Maar ook dat moet later nog worden uitgewerkt.

Vertrouwen op de oprechtheid van toezeggingen door VNO en regering blijft altijd een valkuil.
In het principe akkoord 2019 zijn er vanuit regering en VNO op de belangrijkste punten slechts toezeggingen gedaan om één en ander verder uit te werken. Niets is vastgelegd. Dat biedt de
in dit opzicht onbetrouwbare partners zoals VNO en regering alle ruimte om de vakbeweging na ondertekening alsnog klem te rijden. (48-6. pensioenroof 2019 akkoord waarover)

Nagenoeg dezelfde regering blies al één dag na het sluiten in 2013 het sociaal akkoord op. De afgesproken opschorting van € 4.300 miljoen aan bezuinigingen werd genegeerd. Van het toen ook overeengekomen verbod op nul urencontracten in de zorg is niets terecht gekomen.

Deze keer hadden ministerie SZW en toezichthouder DNB een nog ongunstiger rekenrente voorgekookt. die ze de commissie Dijsselbloem bekend lieten maken. Binnen twee weken nadat ruim drie kwart van de geraadpleegde bondsleden het akkoord goedkeurden, zetten toezichthouder DNB en regering de hele overlegstructuur klem met nieuwe regelgeving.

Met het afstrepen van wat er uitgeruild is, in plaats van een totaal afweging maken, zijn de bondsleden bij de raadplegingen op het verkeerde been gezet.

De bondsonderhandelaars hadden in juni 2019 twee mogelijkheden:
1. òf het akkoord voorleggen als maximaal haalbaar resultaat.
Dat is buigen. In de stuurgroep onder voorzitterschap van een ambtenaar, is de vakbeweging getalsmatig ingekapseld. Met deze inzet naar de leden toe, hebben de vakbondsleiders van FNV, CNV en VCP zich tot verlengstuk van VNO en regering gemaakt.

2. òf erkennen: dit is het niet. Zoals dat toen de onderhandelingen klapten
in november 2018 nog wel gesteld werd, maar waar in juni 2019 inhoudelijk
weinig aan veranderd is.
Vervolgens de eigen agenda volgen en niet die van de tegenstanders. Dus aktie ontketenen op bevriezing van de AOW leeftijd op 66 jaar. Omdat daarvoor breed draagvlak bestaat onder de hele bevolking.

bevriezing van de AOW leeftijd is heel goed betaalbaar,
slechts de politiek wil ontbreekt om daarvoor geld opzij te zetten:

ieder jaar hogere winsten (11. winst in Nederland)
bedrijven zitten met overvolle kassen (bulletin LXIII loonruimte)
geld lenen is voor bedrijven en overheid gratis (67. staatsschuld)

uitgerekend in deze tijd van hoogconjunctuur is er de mogelijkheid,
pak die dan ook !

politiek bedrijven is het bewerkstelligen van wat eerder onhaalbaar lijkt.

daarvoor moet je bereid zijn alles uit de kast te trekken en mensen te mobiliseren tot ver buiten de eigen achterban.

Door de regering aan te pakken met een campagne de AOW te bevriezen, wordt een nieuwe politieke realiteit geschapen. Toegegeven, het is een kwestie van durven. Maar alleen door te durven maakt de vakbeweging zich tot een politieke factor. (43-1 staatsvakbond of vrije vakbeweging)

conclusie:

Centraal akkoorden binnen de SER komen in Nederland tot stand tussen 3 partijen die elkaar proberen beentje te lichten: VNO bedrijvenlobby, regering en de vakbonden.

De polder bestaat voor regering en VNO alleen zolang zij hun zin krijgen. Dus zolang de vakbeweging zich corporatistisch opstelt, daarmee tegen het belang van de werkenden in.
(24. centraal akkoord)

Op het aanvullend pensioen spanden VNO en regering samen tegen de bonden. Niet verrassend. Dat wist je tevoren. Dus is het op z’n minst naïef om alleen toezeggingen tot verder onderhandelen als een resultaat te verkopen. Zo gooi je de handdoek in de ring

politieke tegenstelling
Een gezonde oude dag blijft voor deze regering (VVD, CDA, D66, CU) en PvdA en GL nog altijd een kostenpost. Zij hebben geen boodschap aan deze belangrijke levensvoorwaarde voor de bevolking. Hiermee kiezen deze kiesverenigingen in meerderheid voor de geldschieters. Alleen de vakbeweging kan nog opkomen voor de bevolking. Maar daar moet de vakbondsleiding wel toe gedwongen worden, door de leden.

Het sociaal akkoord bedoeld om de arbeidsvoorwaarden te verslechteren, kwam begin 2018 niet van de grond. Het pensioenoverleg klapte in november 2018. Maar in juni 2019 laat de vakbeweging zich in de luren leggen met een stuurgroep die moet uitwerken hoe het collectief pensioenstelsel wordt uitgefaseerd.

Eerder, in 2009 en 2011, ging het al eens mis met de verhoging van de AOW leeftijd:
Tandeloos verzet tegen verhoging AOW leeftijd (24. werkgevers centr. akk.  2. pensioen komt later)
De AOW leeftijd verkwanseld (47. sociaal akkoord  2. stilzwijgend akkoord 2010)
Pensioenakkoord 2011 (bulletin XXXIII democratische vakbond)

Een volgzame vakbeweging heeft geen enkele politieke invloed.
Een volgzame vakbeweging wordt gebruikt om de arbeidsvrede te bewaren.
Om een zelfbewuste politieke factor te zijn, moet de vakbeweging een eigen onafhankelijke koers volgen.

conclusie:
ga door naar: (48.-6. pensioenroof, akkoord waarover)
of lees in: (47. sociaal akkoord) hoe eerdere sociaal akkoorden verliepen.